به خانه برگردیم...

قدیم تر ها ایام تابستان که می شد اطلاعیه هایی بیشتری دیده میشد. تابستانها فصل نوجوانی بود در زیر گنبد فیروزه ای. خیلی از مساجد طرح تابستانی داشتند وحتی رقابتی هم بود بینشان در جذب مخاطب.
میرفتیم مسجد و هر کسی که هنری داشت، خالصانه به میدان می آورد.

حاج رحب آسمانی شد

در اتوبوس بودم که او هم با یک دستمالی که دور صورتش بسته بود و فقط چشم هایش دیده می شد سوار شد. وقتی بر روی صندلی نشست همه از دور و برش رفتند . وقتی هم پیاده شد از پنجره  اتوبوس بهش خیره شدم. و دوباره شاهد دور شدن مردم از او بودم...
شاید بزرگترین گناهش این بود که برای دفاع از اسلام و ناموس و ایران و برای امنیت من و تو زیبایش را فدا کرده است...
والسلام

شادی روح جانباز شهید حاج رجب محمدزاده فاتحه ای همراه با صلوات بفرستید...

فرهنگسراها یا فرهنگسوزها

این روزها که نگاهی به اطراف می اندازیم و در سازمان ها و اداره های مختلف قدم می زنیم، شاهد اتفاق های کوچک و بزرگی هستیم که اگر با دقت به آن توجه کنیم بیشتر به سردرگمی و خواب آلودگی خودمان و مسئولین پی می بریم.
سرمایه گذاری در به حاشیه کشیدن مساجد و گاه بر علیه مساجد (در قالب ایجاد فرهنگسراها) یکی از آن هزاران مورد است.
فرهنگسرا هایی با صرف هزینه های سنگین و نیروی انسانی زیاد_خواسته و ناخواسته_ نتیجه آن جز اسراف بیت المال و خالی شدن مساجد از جوانان نداشته است. در حالی که این  کارها می توانست در کنار مسجد باشد و  زمینه های احیاء و رونق مسجد را فراهم کند.  ولی دریغ از اندکی توجه به آموزه های دینی و مشورت با صاحبان نظر...
بر سردر اصلی این مجموعه ها چه نامی خوش تر است؟فرهنگسراها یا فرهنگسوزها!؟

فکری خلاق!

این منظره در یکی از مناطق نسبتا مذهبی فوق بالاشهر! تهران دیده شده است.
چیزی که با نگاه اول چیزی عایدتان نمی شود ولی با کمی دقت و زوم و زوم بک! کردن متوجه فکر خلاقانه فردی می شوید که با دلسوزی تمام! با کمترین امکانات و بدون فکر و تامل برای اجرای بهتر و مفیدتر و تاثیرگذارتر فکرش، عجولانه وارد عرصه عمل شده است و با چند تیکه کاغذ پاره و یک صلوات شمار و نوشتن دوجمله سعی کرده است قدمی در جهت سلامتی امام زمانش و تشویق دیگران به این امر، بردارد ولی به این نوع اجرا و آفریدن چنین منظره ای! نتیجه ای جز تمسخر و جمع شدن زودهنگام آن نداشت.
و حال این عکس و این اقدام دلسوزانه مبتدیانه حکایت بعضی از مسئولین کوچک و بزرگ جامعه ما هست که اصرار دارند تدبیرهای نوین و خوبشان! را بدون توجه به عواقب و پیامدهای آن و بدون هیچ قدرت خلاقانه و تفکر اجرایی، عملیاتی کنند و وارد جامعه کنند.