عوام‌زدگی بدتر از زلزله‌زدگی

حسن آقامیری از حوزه علمیه هزینه‌ای دریافت نمی‌کند ولی برای اعتقاداتش هزینه می‌کند!

خوب حرف می‌زند ولی بعضا حرف‌های خوبی نمی‌زند!

خوب بلد است احساسی صحبت کند ولی خیلی منطقی و عقلانی صحبت نمی‌کند!

حقیقت دین را می‌گوید ولی همه آن را نمی‌گوید!

رحمانیتِ رحمان را به خوبی بیان می‌کند ولی جباریتِ جبار را نادیده می‌گیرد!

در اصل دولت را نقد می‌کند ولی مخاطب را نسبت به اصل نظام و انقلاب بدبین می‌کند!

کمک به پیرزن فقیر را تبلیغ می‌کند ولی جمله‌ای از نصرت ولی نمی‌گوید!

شاید نشود ولایی صداش کرد ولی قطعا ضدولایت هم نمی‌شود خطابش کرد!

معروف و منکر را می‌شناسد ولی بلندی صدایش در مواجهه با معروفات و منکرات عادلانه تنظیم نمی‌کند!

فساد چهارتا مسئول بی‌کفایت را می‌بیند ولی از فسادِ اکبرِ صاحبانِ کبرِ در عالم چشم می‌پوشاند!

با عوام محبوب شده است ولی دچار عوام‌زدگی[١] شده است!

با اصل مدارا (حق گفتن و اما زمانه را در نظر گرفتن) آگاه است ولی خواه یا ناخواه در عمل تساهل می‌کند (زمانه را دیدن و از حق گذشتن. به بهانه مردمداری، حق شکستن)

در نهایت با همه این اوصاف شاید وصف «حجت‌الاسلام و المسلمین» بعد از خلع لباس شدنش از پیش‌وند اسمش برداشته شود ولی متأسفانه این بهانه‌ای شده است تا به غلط یا درست حجت خیلی‌ها شود و طرفدارانش بیشتر شود.

١. هر جامعه‌ای نیز یک نوع آفتِ مخصوص به‌خود دارد، آفتی که جامعه‌ی روحانیت ما را فلج کرده و از پا در آورده است عوام‌زدگی است، عوام‌زدگی از سیل‌زدگی، زلزله‌زدگی، مار و عقرب‌زدگی بالاتر است.

روحانیت عوام‌زده‌ی ما چاره‌ای ندارد از اینکه هر وقت یک مسئله‌ی اجتماعی می‌خواهد عنوان کند، به دنبال مسائل سطحی و غیراصولی برود و از مسائلِ اصولی صرف نظر کند.

(شهید مرتضی مطهری، بحثی درباره‌ی مرجعیت و روحانیت، صص ١٨۴-١٨۵)

شیری با سگی مسابقه نداد!

می‌گویند سگی به شیری گفت: اگر با من مبارزه نکنی به شیران خواهم گفت که زمن می‌هراسی! شیر در جوابش گفت: آن شماتت را خوشتر دارم از اینکه بگویند چرا مثل منی با سگی مثل تو مبارزه کرده است!

آرین غلامی شیرمردی است که قید قهرمانی و جایزه ٢۵هزار دلاری را زد و با سگ صفت‌های اسرائیلی مسابقه نداد و مهم‌تر از آن، حرف‌هایی بود که در جواب خبرنگارها زد.

خبرنگار: سالن چطور بود؟ تو صدر بودی و... آرین: «در آن لحظه شرایط سخت بود. همه داشتند مرا نگاه می‌کردند. من در صدر جدول بودم و همه شگفت‌زده شده بودند و اصلا انتظار نداشتند. باورشان نمی‌شد. یک لحظه سالن را سکوت فرا گرفته بود. تا این‌که همهمه و پچ‌پچ‌ها شروع شد. می‌دانستم دارند درباره من حرف می‌زنند. ساعت را می‌دیدم که دارد تندتند حرکت می‌کند اما من در یکی دو دقیقه تصمیمی که باید را گرفتم. من پیروی کردم از راه خودمان و حرف حضرت آقا. نرفتن پشت میز مسابقه برای من که صدرنشین بودم و فاصله زیادی تا قهرمانی نداشتم سخت بود، اما انتخاب خودم بود و بهترین تصمیم را گرفتم». و در جایی دیگر آرین، به هم سن و سال‌های خودش می‌گوید: «بچه‌هایی که قصد دارند وارد ورزش‌های حرفه‌ای شوند باید حواس‌شان باشد روی خودشان کارکنند که نسبت به مسائل انسانی حساس باشند. کسی که می‌خواهد قهرمان باشد باید روی مسائل اخلاقی‌اش هم کار کند».

او ثابت کرد صفحه شطرنج دنیا، مهره غاصبی چون اسرائیل را به رسمیت نمی‌شناسد. او ثابت کرد پهلوانی فقط به زور بازو نیست. او ثابت کرد قهرمانی فقط رفتن به سکوی اول و گرفتن مدال طلا نیست. او ثابت کرد همه ارزش دنیا پول نیست. او کاری کرد کارستان. ممکن است اقوام، روزنامه‌نگاران، ورزشکاران و هنرمندانِ کوچک او را تحقیر و اذیت کنند ولی حتما دعای بزرگمردانی چون رهبری و شهدا را پشت سرش دارد چرا که او به نمایندگیِ نسل پنجمی‌ها قدمی مهم به سمت کیش مات کردن اسرائیل برداشت.

انقلاب نسل به نسل، چهل به هفتاد آمد

هر یـکی رفت زپشتـش خلـفی داد آمــد

محسـن و آرین هر یک، افسر رزم بودند

غرب در هر دو نبرد سخت به فریاد آمد

دورهمی اینستاگرامی‌های انقلابی و غیرانقلابی!

شب جمعه به دعوت خودم در جمع اینستاگرامی‌های انقلابی حضور یافتم! وقتی این جمعیت انقلابی را دیدم که از ساعات اولیه جلسه حضور به عمل رسانده بودند کنار گوشه‌ای برای خودم پیدا کردم تا غیرانقلابی بودنم زیاد عیان نشود! وقتی خوب جاگیر شدم یک نگاهی به دور و بر کردم و یکی یکی رفقایم را پیدا می‌کردم! بعضی‌هایشان برای خودشان کسی هستند و فرصت هیچ جلسه‌ای مهمی را ندارند ولی برای این شرکت در این دورهمی از همه زندگی‌شان زده بودند! وقتی رصد و بازرسی رفقایم تموم شد نگاهی کلی‌تر به جمعیت داشتم و شاهد بودم اکثرا سرشان در گوشی بود حتی میهمانان! خب لامصبا لااقل تو دورهمی بذارید دورِهم باشیم! پیشنهاد می‌کنم مسئولین در دورهمی بعدی، یک سبد بذارند جلوی در ورودی، شرکت‌کنندگان قبل از ورود موبایلشون بندازند داخلش! البته ناگفته نماند برنامه‌هایی که فضاهای شوخی‌های کذا و کذا بیشتر داشت سرها کمتر در گوشی بود و اجراهای تخصصی و علمی، برعکس! درست مثل خود اینستاگرام که سرگرمی‌های و جوک و خنده طرفدارهای بیشتری دارد!

وقتی رصد کلی هم تموم شد نگاهی به مهمانان انداختم؛ کسانی که در فضای حقیقی #متخصص در امری بودند شناخته‌شده تر از مابقی افراد بودند! و حقیقتا در عالم مجاز نیز این افراد موثرتر از کسانی هستند که به دنبال جریان‌سازی و باندبازی و هشتک سازی هستند!

در نهایت محو سالن و امکانات و... شدم و از خودم پرسیدم هدف برگزاری چنین دورهمی و با چنین خرجی و مخارج چیست؟

پ ن: چند پیشنهاد به مسئولین اینستاگرامی‌های انقلابی با لهجه مشهدی!

١. قضیه سبد جلو در ورودی رِ جدی بِگیرن!

٢. به جای کیس آبمیوه، شله بِدِن، شله!

٣. در تبلیغات در کنار اسم و عکس دعوت‌شدگان آدرس آیدی اینستاگرامشان هم بزنن! اونایی که حرفی برای گفتن دِرن بُلدشان کنن، بهتره!

۴. اگه بشه که به جای دورهمی، هیئت داشته باشِم که دیگه خیلی عالی مِشه! هم با محوریت اهل بیت بیشتر دورِهم هستِم (کمی و کیفی) هم با انقلابی‌گری بیشتر جور درمیه! هم پیشنهاد دومی بهتر عملیاتی مشه!

نماز رئیس پشت سر مرئوس!

وقتی برای بازدید از نمایشگاه مدیریت مسجد دعوت شدیم خیلی مشتاق بودم حاج آقای حاج علی اکبری را از نزدیک ببینم و در حقیقت تنها انگیزه‌ام از بازدید نمایشگاهِ دستاوردهایِ مرکزِ رسیدگی به امور مساجد، بازدید از رئیس این مرکز بود!

خلاصه بعد از تشیع جنازه باشکوه آقای کریم آبادی در دانشگاه به سمت سازمان فرهنگ و ارتباطات رفتیم تا از این نمایشگاه دیدن کنیم. (بماند که چرا نمایشگاه مسجد در سازمان برگزار می‌شود!) بعد از استقبال و پذیرایی حضرات، بازدید ما تقریبا از ساعت ١٠ صبح شروع شد. الحق و الانصاف نمایشگاه خوب و جالبی بود و زحمات چندین ساله این مرکز با قالب‌ها و فضاسازی خوبی به نمایش گذاشته شده بود. در ضمن محتواهایی خوبی تولید شده بود که امید است هرچه زودتر چاپ شود و در اختیار عموم قرار بگیرد. مراحلِ آخر غرفه‌های نمایشگاه را به علت نزدیک شدن به اذان ظهر سریع گذارندیم. نماز جماعت را در نمازخانه سازمان که گنجایش آن جماعت را نداشت اقامه کردیم! وقتی از نمازخانه خارج شدیم بالاخره حاج آقا حاج علی اکبری را دیدیم ولی در حال خواندن نماز پشت سر روحانی جوانی بودند! اساتید وسط‎ تعارف‌پراکنی برای صرف ناهار با حضرات بودند که حاج آقا نمازشان تمام شد و برای عرض ادب خدمت ایشان رفتیم و ایشان نیز طبق روال همیشه با لبِ خندان خوش‌آمدگویی و احوال‌پرسی کردند. طبق رسم ادب دعوت ناهار را رد نکردیم! و برای صرف ناهار دوباره به نمازخانه برگشتیم! بعد از ناهار در حال رفتن به سمت درب خروجی بودیم که دوباره حاج آقا را دیدیم که گوشه‌ای با چند تا از طلبه‌های جوان که انگار ائمه جماعت چند تا از مساجد تهران بودند در حال صرف ناهار بودند. دستی تکان دادیم و با یک یاعلی دو طرفه خداحافظی کردیم!

قبل‌ترها عادی بود!

قبل‌ترها، اینکه امام جماعت مسجدی در دل مردم باشد و مشکلات آن‌ها را حل و فصل کند امری عادی بود. اینکه امام جمعه‌ای همچون مردم عادی به بازار بیاید و خرید کند امری عادی بود. اینکه مسئولین با همکاران خود غذا بخورند امری عادی بود. اینکه شخصیت‌ها در کنار مردم در نماز جماعت‌ها شرکت کنند امری عادی بود. اینکه همه احترام اذان و نماز را داشتند امری عادی بود. اینکه به جوانان بها داده میشد و آن‌ها اعتماد میشد امری عادی بود. حالا چه شده است که وقتی خبرهایی با این سبک و سیاق به دستمان می‌رسد ذوق‌زده می‌شویم و گوش عالم را کر می‌کنیم؟

 امروز، انگار امور دیگه‌ای عادی ‌شده! نظر شما چیه؟!

ورزش قهرمانی و کنترل قوه غضبیه

در رقابت اتکا ورزشکار بر قوه غضبیه است لذا کسی که این قوه را در خود تقویت می‌کند شجاعت و جسارتی بیشتری دارد و هیچ ترسی و بیمی به خود راه نمی‌دهد و این توانایی را باید در تمرینات روزانه و در مسابقات در هر سطحی که هست پرورش دهد تا بهتر رقابت کند، بهتر بجنگد تا به نتایج بهتر و مقام‌های بالاتر برسد.

شما برای یک آبشار دقیق در والیبال یا یک شوت کات دار در فوتبال یا یک شیمه زیبا در جوجیتسو یا یک بُرَنداز فنی در کشتی نیازمند این هستید که جنگنده باشید! آری! تمام رقابت‌ها محتاج این اصل هست ولی هرچه این رقابت با خشونت بیشتری همراه باشد و تن به تن باشد(مثل ورزش‌های رزمی) نیاز به این قوه محسوس‌تر است. پس علاوه بر تمرینات تکنیکی و تاکتیکی و مهارتی و جسمانی، مهارت‌های روانی مخصوصا جنگنده، شجاع و جسور بودن به همراه کنترل قوه غضبیه از اصول مهم ورزش قهرمانی است.

پ ن: میدان ورزش میدان ترس و بیم نیست، میدان #شجاعت، اقدام و پیش‌رفتن است. مقام معظم رهبری

پ ن: تبریکات فراوان به بروبچ باشگاه مسجدمون به خاطر کسب مدال‌های رنگارنگ در مسابقات استانی جوجیتسو و خداقوت به مربی باشگاه استاد روح‌الله یعقوبی.

بسیجی که فقط خدا او را خوب می‌شناسدش!

بسیجی کسی است که فقط خدا او را خوب می‌شناسد! یک نمونه از اون بسیجی‌ها آقا محمدرضا سنجرانیِ با ابهتِ کلاس‌هایِ رزمی و آموزش بسیج یا همون رضا سنجرِ شوخ طبعِ خودمان است.

همان که هم قاری قرآن در سطح کشوری بود! هم یک کمدین در سطح بین‌المللی!

هم روضه‌خوان بود، هم بذله‌گو!

هم پرکار بود، هم لوده!

هم متواضع بود، هم مغرور (باغرور)!

هم خانواده دوست بود، هم رفیق‌باز!

هم هیئتی و مسجدی بود، هم پولدار و زانتیاسوار!

همان که از خبر شهادتش هم شوکه شدیم، هم محزون! بعد از شهادتش نیز هم با خاطراتش خندانیم، هم از دوری اش گریان!

رضا سنجرانیِ عاشق حضرت رقیه، در شب سوم محرم (شب حضرت رقیه) به شهادت رسید و چه خوش به همگان نشان داد که چک سفید امضای شهادت صرفا در وجه قدیسان نیست!