چالش لبخند در فضای مجازی ، لابد هزار جور واکنش مثبت و منفی را به دنبال داشت اما برای من و خیلی ها ، بهانه‌ای شد تا این بار با دقت در چهره‌های خندان و بشاش شهدا سیر و سیاحت کنم و بیشتر بیندیشم. بعدش هم یادم بیاید که انگار آیه: «فرحین بما آتاهم الله من فضله و یستبشرون بالذین لهم یلحقوا بهم من خلفهم اَلّا خوف علیهم و لاهم یحزنون» استنادی قرآنی برای همین چالش لبخند است. به ترجمه آیه دقت کنید: «آنان به خاطر آنچه خداوند از فضلش به آنها داده، شادمانند و به کسانى که به دنبال ایشانند، ولى هنوز به آنها ملحق نشده‌اند، مژده می‌دهند که نه ترسى بر آنها است و نه غمى خواهند داشت». خلاصه شاید برای اولین بار یک کمپین مجازی سبب شد بعد دقت در آیات قرآن و خواندن تفسیرش این طور نتیجه بگیرم که: ١- شادى شهدا به خاطرالطاف الهى است، نه عملکرد خودشان.
٢- شهدا از همرزمان خود دل نمى‌کنند و آینده خوب را به آنها بشارت می‌دهند.
٣- کامیابى شهدا، همیشگى است و هرگز غم از دست دادن نعمتى را ندارند.
در ضمن یاد صحبت های رهبر انقلاب در جمع خانواده شهدا افتادم که : «... قضیّه این‌جوری است؛ این کلام خدا است، مژده‌ی خدا است که می‌گوید این‌ها زنده‌اند، پیش خدایند، مورد لطف الهی‌اند، مورد رزق الهی‌اند، خرسندند، خوشحالند؛ به من و شما هم پیغام می‌دهند و می‌گویند که بدانید اگر از این راه بیایید، در این سرمنزل نه غم هست، نه نگرانی؛ نه ترس هست، و نه حزن...راه این است. راه را درست رفتند، صحیح رفتند، درست حرکت کردند».
پ ن١: شهدا زنده‌اند و همان‌طور که خودشان شادمانند، ترس و غم و دلهره و دلسردی را از کسانی که دنباله‌رو آنها هستند می‌گیرند. لذا هرچه‌قدر جامعه‌ای به یاد شهدایش باشد، شادمانی اش بیشتر است و نگرانی و اضطراب و دلهره اش کمتر.
پ ن٢: راستی ... زنده نگه داشتن یاد شهدا فقط به گریه و زاری و عزاداری است؟ گفتن از لبخندها و شادمانی ابدی آنها، تلاش برای نشاط جامعه نیست؟
