خونه‌ی دوقلوها که در آن خاطرات خوش جشن تولدهایشان ثبت شده بود امسال به زیر گِل رفت و به خواب هم نمی‌دیدند دیگر جشن تولدی برایشان برگزار شود ولی ما سعی کردیم گُل لبخند بر لبانشان بنشانیم چرا که معتقدیم همین لبخندهای کوچک، کارهای بزرگ می‌کند.
پ ن: تشکر ویژه از دکتر و گروه (عمو خندان و آقا باریکلا) که به مدارس پلدختر رفتند و دل و جان بچه‌ها را صفا دادند.
قبل‌ترها در مورد مدارسِ بدون در و دیوار فنلاند نوشته بودم و با خود آرزو می‌کردم کاش روزی مدارسمان به این سمت و سو برود و بچه‌ها با عشق و علاقه درس بخوانند و در و دیوار مدرسه آن‌ها را محصور نکند.
امروز وقتی به مدرسه تازه باز شده‌ای در رفتم؛ آرزویم برآورده شد! مدرسه‌ای که از سر تقدیر زمانه، بدون در و دیوار شده بود! هنوز وارد مدرسه نشده بودم که دانش‌آموزی گفت: «آقای دوربینی! ازمون عکس بگیر و بگو ما سیل‌زده هستیم و همه خونمون رفته زیر گِل! ولی ما بازم درس می‌خونیم! ما دوباره شهرمون رو می‌سازیم!»
چون همیشه آماده به خدمت هست، سلاحش همیشه آماده است! گاهی او، فلش دوربین است، گاهی سیاهی قلم، گاهی تیر کلاش و گاهی هم بیل و گلنگ!
درود بر این جوان خوش ذوق که با سلاح بیل و هنر! حرف حسابش را به شوخی و طنز به برخی مسئولان زد! باشد که به دستشان برسد و بفهمند و به خودشان بیایند!
پ ن: گاهی یک فیلم یک دقیقه‌ایِ ساده اثرش از چندین فیلم سینماییِ فاخر بیشتر است! به شرطی که پشتش باشد و اخلاص!
