زائران،‌ مساجد را نیز اربعین کنید

اربعین پدیده‌ای است که زمینه ساز ظهور منجی عالم بشریت خواهد بود. حماسه اربعین درس های فراوانی دارد که قصد داریم تاثیر آن را در نسبت خود با خانه‌های خدا (مساجد) تبیین کنیم. 

1. اربعین،‌امتداد عاشورا است که کاخ ظلم یزیدیان را در تاریخ برباد داد. پرچم سرخ حسین (علیه السلام) همیشه نشانه تظلم خواهی بر ضد طواغیت عالم بوده است.  مساجد نیز در طول تاریخ مهم‌ترین پایگاه انقلابیون جهان اسلام بوده اند. انقلاب اسلامی ایران نیز زاییده مسجد است. بی‌خود نیست که اقدام همیشگی طواغیت،‌ انهدام و کم فروغ نمودن مسجد بوده است. آری «مسجد سنگر است. سنگر‌ها را حفظ کنید».(امام خمینی)

2. امام زمان(عج) پس از ظهور خود را «پسر کشته شده کربلا» معرفی می‌کند. حماسه اربعین مقدمه ساز حکومت امام زمان(عج) است. چرا که عظیم ترین پدیده‌ای که بتواند عظمت قیام امام حسین (علیه السلام) را معرفی کند اربعین است.  حکومت امام زمان(عج) مسجد محور است: محل حکومت ایشان مسجد کوفه، بیت المال مسلمین مسجد سهله و محل حکومت والیان ایشان نیز قاعدتا مسجد است. عامران مساجد، زمینه سازان ظهور امام زمان(عج) هستند. پس هان دلسوختگان غیبت کبری، مساجد را دریابید...

3. اربعین مهمترین تجلی‌گاه قدرتی است که رعب به دل دشمن می‌اندازد و خداوند آخرین امام را با رعبی که در دل دشمنان می اندازد کمک و یاری می کند. (القائم منا منصور بالرعب) . مساجد نیز این گونه‌اند. چنان‌چه امام خمینی فرموده اند «اگر مساجد قوی باشد از فانتوم‌ها ترسی نداشته باشید».

4. اربعین جلوه گاه حضور مردم و فرصتی است تا مردم عشق و محبت خود را به امام حسین علیه السلام ابراز نمایند. به قول پیر جماران: "مکتبی که پایش هیاهو نباشد، باقی نمی ماند." «فعالیت بی‌مزد و خالصانه» در مسجد نیز نشان از عشق به خدا و اهل بیت است. مسج مردمی‌ترین نهاد اجتماعی است که در صورت مشارکت مردم، می‌تواند زمینه ساز رخداد‌های عظیم فرهنگی،‌ خدماتی و سیاسی باشد.

5. اربعین زیباترین جلوه حضور امت، پای آرمان‌های امام است. زائران حسینی سختی راه را بر جان می‌خرند و راهی کربلا می‌شوند. مسجد نیز اصلی ترین پایگاه امام است. نظام اجتماعی اسلام به گونه‌ای طرح ریزی شده است که منویات ولی،‌ از بستر مساجد به مردم منتقل شود. مسجد بسیج کننده نیروی مردمی است در راه تحقق فرامین ولی. کاش زائران اربعین، مسجدی تر و  مساجد نیز اربعینی تر شوند. در این صورت، اتفاق عظیمی در راه خواهد بود. همان رخدادی که هزار و اندی سال، دلسوختگان حضرتش را چشم انتظار نموده است.

حکایت همچنان باقیست...

مداحی یک هنر است و مداح یک هنرمند. اساسا رمز جذب مخاطب، ارائه هنرمندانه محتوای صحیح است. محتوای غنی و مستند، صدای حزین و نغمه مناسب، شعر پرمضمون، دکور، دستگاه صوت ، هماهنگی سینه‌زن‌ها و... دست به دست هم می‌دهند تا یک مجلس قوی برگزار شود.

مسجدی‌ها و روحانی‌ها چگونه می‌توانند معنویت دینی را به گونه‌ای جذاب و هنرمندانه به جوانان ارائه نمایند؟ راه جذب جوان ارائه معنویت ناب به شیوه‌ای هنرمندانه است؛ و الّا حکایت جدایی جوان از مسجد همچنان باقی است.

حماسه حاکمیت زیر سایه مردم

نظام اسلامی زمانی می‌تواند خرمشهر‌ها را آزاد کند که بخش دولتی و مردمی آن همچون ید واحده‌ای در برابر موانع درونی و بیرونی ایفای نقش نماید. در تعامل بین «جبهه حاکمیت» و «جبهه مردمی»، هرچند وسعت امکانات و ابزار جبهه حاکمیت قابل قیاس با جبهه مردمی نیست، لکن حماسه‌آفرینی بخش دولتی زمانی است که که از پشتیبانی جبهه مردمی بهره‌مند باشد. چنانچه رهبر انقلاب می‌فرماید: « وقتی قاطبه‌ی ملت، نوع مردم در سرتاسر کشور، با نگاه به آن چشم‌انداز روشن، انگیزه‌ای لازم برای حرکت داشتتند، حماسه به وجود می‌آید. کشور ما و ملت بزرگ ما با اهداف و آرمان‌هایی که دارد، به حماسه‌سازی در بخش‌های مختلف نیاز دارد.» (18/2/92 )

جبهه‌ای که در برابر دشمن تشکیل می‌شود، علاوه بر اتکا بر ساختارهای قانونی و الزامات رسمی ، باید از سوی جوشش‌های درونی، تعلقات قلبی و نیروی بی‌پایان تشکل‌های مردمی حمایت شود؛ وگرنه عقب‌ماندگی طولانی به این زودی جبران نخواهد شد. باید بگوییم نظام اسلامی که اساس اعتقادش بر پایه مردم‌مداری است از این ظرفیت عظیم به خوبی استفاه نکرده است و متاسفانه باید گفت کشورهای غربی که اساس اعتقادشان بر منفعت‌محوری فردگرایانه است در این زمینه از ما پیشی گرفته‌اند. امروزه استفاده از ظرفیت تشکل‌های مردمی و حمایت و هدایت آنان به اولویتی برای دستگاه‌های رسمی تبدیل شده است؛‌ به گونه‌ای که رهبر انقلاب در خطاب با مسئولان کشور می‌فرماید :  « این مجموعه‌های خودجوش مردمی که کار فرهنگی می‌کنند روز به روز باید توسعه پیدا کنند؛ دستگاه‌های دولتی باید به این‌ها کمک کنند. دستگاه‌های دولتی آغوش خود را به روی بچه مسلمان‌ها، به روی جوان‌های مومن، به روی بچه‌های انقلابی، به روی بچه‌های حزب‌اللهی باز کنند.» 1/1/95

همانگونه که در دوران دفاع مقدس،‌ مردم و حاکمیت با محوریت مساجد توانستند حماسه‌آفرینی کنند امروز نیز از یک سو دستگاه‌های دولتی باید آغوش خود را بر مجموعه های خودجوش بگشایند و در راستای استفاده از این ظرفیت عظیم باید از یک سو دست از تصدی‌گری در امور بردارند از سوی دیگر امور مردمی شده را با محوریت مسجد حمایت و پشتیبانی نماید. با مردمی سازی امور به شیوه مسجدمحور، فتح خرمشهر‌ها در عرصه‌های جهاد فرهنگی، تربیتی، اقتصادی و اجتماعی دور از انتظار نخواهد بود.

پیام‌آوران غدیر، مشعل‌داران ولایت در مساجد

غدیر، طراحی شگفت خداوند برای تغییر زندگی طاغوتی به زندگی ولایت‌مدار است. غدیر، مقدمه‌ای برای تحول ساختارهای حکومتی در راستای تحقق جامعه و تمدن اسلامی است. رمز شگفتی غدیر، پذیرش ولایت و امامت از سوی مردمانی‌ست که همه مناسبات زندگی خود را طبق منویات رهبرشان تنظیم می‌کنند.

علی‌رغم این‌که ساختار کلان کشورمان ولایی است ولی هنوز، جریان ولایت در سطوح پایین جامعه، جاری و ساری  نشده است. امروزه با وجود خدمت‌رسانی‌های خالصانه و فعالیت‌های محرومیت‌زدایی، آموزشی، فرهنگی و تربیتی بسیار، هنوز شاهد آسیب‌های به ظاهر جزئی این حرکت‌ها هستیم. جدایی برخی آتش به اختیارها از پایگاه اصیل مسجد از مهم‌ترین مشکلات و آسیب‌ها می‌باشد که در بلندمدت اساس حرکت و هدف را خدشه‌دار نماید.

آری امروزه بیش از هر شرائطی به غدیر نیازمندیم؛ به آن امید که سربازاران ولایت و پیام‌آوران غدیر، مشعل ولایت را در مساجد افروخته‌تر نمایند و این امر جز با نقش‌آفرینی در زندگی مردم و خدمت‌رسانی محقق نخواهد شد.

مسجد؛ غمخوار جامعه

در روزگاری نه چندان دور، مسجد در زندگی مردم حضور داشت. هر چند دوران طاغوت بود اما  اهالی محل،‌ مسجدی‌ها را غمخوار آلام خود می‌پنداشتند، چرا که مسجد حلال مشکلات فردی،‌ خانوادگی و اجتماعی آنان بود. به برکت مسجد انقلاب،‌ پیروز و نظام اسلامی مستقر شد اما بر خلاف انتظار،‌ مساجد روز به روز  بیشتر به حاشیه رفتند. طبیعی است! چند درصد مساجد فقرای منطقه را شناسایی کرده اند؟ چند مسجد را می شناسید که برای جوانان محل اشتغال زایی کرده است؟ کدام مساجد را می شناسید که نسبت ازدواج و اختلافات خانوادگی چاره اندیشی نموده است؟

اما هنوز بارقه‌هایی از امید هست. هنوز هم آتش به اختیارانی هستند که جهاد فرهنگی و اجتماعی را اولویت می‌دانند. همین‌هایند که مسجد را به جایگاه اصیل خود باز می‌گردانند.

از مسجد تا مجلس!

چه زیبا بود اگر :
مساجد حلقه واسط مردم و حکومت می‌شدند و مشکلات خرد و کلان مردم از سنگر مسجد حل می‌شد.
مساجد مرکز فعالیت‌های سیاسی بودند و بلوغ سیاسی مردم به حدی بود که دیدگاه‌های متنوع سیاسی را از دین و نهاد مسجد دور نمی‌دیدند.
نمایندگان مجلس هر شهر، تربیت یافتگان مسجد و مورد اعتماد متدینین بودند.
تا مساجد به جایگاه خود در عرصه اجتماعی و سیاسی نرسند، سلفی‌های حقارت طبیعی است...

مساجد اتوبوسی و جوانان پیاده!

دوستی می‌گفت: مساجد امروز ما، هم‌چون اتوبوس شده‌اند! پشت سر امام جماعت چند ردیف تشکیل شده از صندلی؛ امام جماعت نیز هم‌چون راننده است. گویا اصل هم بر صاحبان صندلی است و ایستادگان در حاشیه‌اند.

گاه و بی‌گاه می‌شنویم فلان گروه جوان و با دغدغه شروع به کار فرهنگی کردند. می‌گوییم: الحمدلله! جوان مومن و انقلابی در این زمانه نعمتی است! اما با کمال تعجب بعد از چند مدت می‌شنویم جوانان مسجد با حاکمان مسجد (بخوانید پیرمردان) به اختلاف برخورده‌اند و تمرد همانا و بیرون انداختن از مسجد همانا...

ای کاش جوانان مسجد، خود را «حاشیه مسجد» تلقی نمی‌کردند. چرا اعضای پایگاه و کانون در نماز‌های جماعت و سایر برنامه های مسجد حضور کم‌رنگی دارند؟ آنان که فرایندهای تربیتی و تشکیلاتی را می‌توانند طراحی کنند حتما از پس تنظیم برنامه‌های مناسبتی مسجد (اعیاد، محرم، ادعیه هفتگی،‌ تلاوت قرآن و ...) بر‌ می‌آیند. آنان که می‌توانند برنامه‌های تابستانه و مراسم‌های چند ده میلیونی برگزار کنند آیا در تامین مالی برنامه‌های رایج مسجد ناتوانند؟ تغییر یا نفوذ در ترکیب هیئت امنا هم دور از ذهن نیست...

اشکالات خرد و کلان فرهنگی ساختاری در مدیریت مساجد وجود دارد اما سعی کنیم درد و درمان را از خود بدانیم...

از خود بطلب هر آن چه خواهی که تویی

عمران مسجد یعنی حضور در مسجد!

یکی از موضوعاتی که در خصوص مسجد مورد تاکید ائمه و علما بوده است بحث حضور در مسجد و خالی نگذاشتن آن می‌باشد. بعضی از علما با تصریح از روایات ذیل آیه «انما یعمر مساجد الله ...» مصداق تعمیر و آبادانی مسجد را حضور در مسجد و رفت و آمد به آن می‌دانند البته حضوری همواره و مستمر و بدون فاصله زیاد منظور است همانند اختلاف شب و روز به طوری که هنوز از مسجد بیرون نیامده باید به فکر بازگشت باشد.

در جایی دیگر پیامبر اکرم به فرد نابینایی که رفت و آمد به مسجد برایش مشکل و طاقت فرسا بوده است پیشنهاد می‌کند که : «نخی از مسجد به منزل وصل کن تا بتوانی هر روز خودت را به جماعت برسانی و از برکات حضور در مسجد بهره‌مند شوی و از خطرات دوری از مسلمین در امان باشی.» با این توصیه و تاکید پیامبر اکرم به فرد نابینا بر هر کس دیگری مبرهن است که باید نسبت به حضور در مسجد اهتمام ورزد.

در مورد کیفیت حضور مومنان در مسجد، پیامبر اکرم در قالب مثال زیبایی می‌فرمایند: «مومن در مسجد همانند ماهی در آب است و منافق در مسجد هم‌مانند پرنده در قفس.»

در بیانات امام خمینی نیز مکررا به خالی نگذاشتن مسجد تاکید شده است: «اینها از مسجد می‌ترسند. من تکلیفم را باید ادا کنم، به شما بگویم. شما دانشگاهی‌ها، شما دانشجوها، همه‌تان مساجد را بروید پر کنید. سنگر است اینجا. سنگرها را باید پر کرد.»

حال هر فرد با توجه به شناختی که از جایگاه و آثار حضور در مسجد پیدا کرده است؛ غفلت کند و در مسجد حاضر نشود و رفت و آمد نداشته باشد اول از همه خود از برکات آن محروم می‌ماند و در درجه دوم تاثیرات و برکاتی که این حضور بر  اجتماع می گذارد؛ کاهش می‌یابد.

علاقه‌مند به روحانیت نیستیم!

جوانان بیش از آنکه به احکام نیاز داشته باشند به عقائد نیاز دارند و واضح است که تا زمانی عقیده سالم نباشد به دستورات شریعت هم عمل نمی‌شود،حال آنکه بعضی از روحانیون هنوز که هنوز است این مهم را درنیافته‌اند و تنها شأن خودشان را بیان مسأله شرعی می‌دانند!
نه با مشکلات اعتقادی جوانان آشنایند و نه با دغدغه‌های آنان و نه حرف جدیدی برای گفتن دارند،جز تکرار مکررات و مباحث بی‌ثمر برای عصر حاضر حرفی نمی‌گویند و شاکی‌اند که نسل جوان بی‌دین شده و از روحانیت دور گشته است.
جوان چه جذابیتی در روحانی ببیند که جذب شود؟
چه حرف نویی برای این نسل دارید که انتظار جذب جوانان به مسجد را مطرح می‌کنید؟
جوانان حق دارند چون روحانی متخلق،عالم،به روز و آشنا به مسائل جدید و دغدغه‌های نسل جوان ندیده‌اند و یا کم دیده‌اند لذا علاقه‌ای به روحانیت و حضور در مساجد نشان نمی‌دهند.
چه قدر جمله آیت الله جوادی آملی زیباست که فرمودند:
مردم از دین زده نشده‌اند،از تکرار مکررات خسته شده‌اند.

به بیراهه نرویم!

آسیب‌های اجتماعی اکنون مسئله روز جمهوری اسلامی است. حل کامل این موضوع بدون مشارکت مردمی امکان پذیر نیست. برخی نهادها و نخبگان جامعه به این امر اهتمام نمودند اما شیوه پرداختن به یک موضوع به اندازه اصل اقدام مهم است. چه بسا حل یک مسئله از راه غلط، زمینه پیدایش مسائلی حادتر را فراهم نماید. سوء استفاده‌های سیاسی، گرایش‌های ضد دینی و برخوردهای مقطعی از جمله آسیب‌های احتمالی در حوزه رفع آسیب‌های اجتماعی خواهد بود.
مسجد با دارا بودن دو ویژگی خداگرایی و  مردمی بودن بهترین نهاد برای رفع مشکلات مردم است.
حل مشکلات اجتماعی (همچون فقر، مسائل خانوادگی، فساد اخلاقی و ... ) اگر با محوریت امام جماعت و مشارکت مردمی باشد قطعا کم هزینه‌تر،کم عارضه و پایدار خواهد بود. با مسجد محوری در امر رفع آسیب‌های اجتماعی می‌توانیم اهداف چندگانه را محقق  و از عوارض جانبی جلوگیری نماییم.
به بیراهه نرویم...

تبلیغِ‌مسجد مهم‌تر از تبلیغ در مسجد!

یکی از اصلی‌ترین دغدغه دین‌مداران ما، رساندن صحیح معارف اسلامی به سمع و بصر مردم می‌باشد و بهترین و موثرترین مکان این مهم جز مسجد، هیچ محل دیگری نیست. لذا مهم‌تر از هر کاری آشتی دادن مردم با مسجد است تا در این اقیانوس سراسر معنویت و معرفت و عرفان و آرامش غوطه‌ور شوند.

 ای کاش به جای معرفی و سرمایه‌گذاری برای حوضچه‌هایی مثل فرهنگسراها، سراهای‌محله، خانه‌های فرهنگ ، میتینگ‌ها و... بیشتر به فکر اقیانوس بی‌کران مسجد بودیم و مرواریدهای آن را کشف می‌کردیم.

البته که زیباتر جلوه‌دادن این اقیانوس نور، از تخریب حوضچه‌ها مهم‌تر است چرا که مردم با چشم باز و با توجه به ظرفیت‌هایشان انتخاب کنند.

آتش به اختیار یعنی...

آتش به اختیار را فرمانده صادر می‌کند؛ وقتی عملیات شروع شده است و دیگر قرار نیست از اصل غافلگیری ابتدای نبرد بهره جست. آتش به اختیار یعنی نیروها به درجه‌ای از آگاهی رسیده‌اند که می‌توانند مستقیم و با اختیار بیشتری اقدام کنند. آتش به اختیار یعنی مواضع دشمن قابل رویت است. آتش به اختیار یعنی جنگ تن به تن شده است. آتش به اختیار یعنی کسی نمی‌تواند بهانه کند که تا دستور و حکم نباشد اقدامی نمی‌کند. آتش به اختیار یعنی امید فرمانده و قرارگاه مرکزی به پیروزی، یعنی ناکارآمدی و گیج‌بازی قرارگاه‌های عملیاتی، یعنی اختیار عمل قرارگاه‌های تاکتیکی، یعنی روحیه و انگیزه بالای نیروهای عملیاتی، یعنی حمله همه جانبه به مواضع دشمن واقعی در قالب گروه‌های چابک و تشکل‌های انقلابی.

آتش به اختیاری که مقام معظم رهبری فرمودند خطاب به تشکل‌های انقلابی خصوصا در دانشگاه‌ها بود؛ یعنی افسران جنگ نرم. یعنی اساتید انقلابی و متدین و باسواد و دلسوز؛ یعنی فرماندهان جنگ نرم. این تدبیر فرماندهی نکاتی را هم داشت که نباید از آن غفلت کرد تا بهانه‌جویی مرجفون در شهر را از ایشان بگیرد؛ صراحت، صداقت، دلسوزی، دوری از عیب‌جویی و علاج‌جویی در برابر ضعف‌های داخلی، آرمان‌گرایی، واقع‌بینی، امید به آینده و فهم اولویت‌ها در مبارزه و حفظ خصومت با دشمنان بیرونی و مبارزه بی‌امان با آن،  از این تدابیرند که باید به دقت مدنظر قرار گیرند. گوش به فرمان فرمانده‌مان باشیم و در وسط میدان مجاهدت همه‌جانبه، مخلصانه و فعال، ان شاءلله!

واکنش‌های متفاوت!

چهارتا پسر بچه در فاصله نمازهای مغرب و عشا شلوغ می‌کردند؛ پیرمردی از صف‌های اول روی چرخاند و چهره در هم کشید که مسجد جای بازی نیست!
نوجوانان پر شر و شور که گویی سوزنی به بادکنک نشاط شان خورده باشد؛ دمغ در صف‌های آخر جا گرفتند.
با خود گفتم زمانی که سجده پیامبر رحمت بخاطر شیطنت‌های حسنین(ع) در سوار شدن بر پشت پیامبر طولانی شد آیا واکنشهای آن روز هم مثل الان بود؟

تبلیغ عملی، نه رسانه‌ای!

چرا وقتی می‌بینیم دشمنِ باطل ما، با هر چه دارد برای دور کردن ما از انقلاب، اراده ما را به مسجد رفتن کم می‌کند، ما هم بی‌تفاوت بر خورد می‌کنیم و حتی برای تبلیغ به مسجد رفتن کاری نمی‌کنیم؟!
نیازی هم نیست که هر کدام از ما برویم و کلی در خیابان داد و بی‌داد کنیم که آقا تو را به خدا مسجد بیایید! نه! همین حرکت پیاده‌روی هر روزه ما به سمت مسجد و سلام‌علیک کردن با اهالی محل، خودش کلی کار فرهنگی است. هم این‌که تمرین تحمل سختی‌هایش و تقویت اراده خودمان و هم کلی تبلیغ برای حرکت همگانی به مسجد.
 تبلیغ ما عملی است، نه رسانه ای!

حمایت خادمانه و خالصانه

مسئولان نظام اسلامی می‌توانند با این توجیه که «مسجد مردمی است، نه حکومتی» نسبت به مسائل مسجد بی‌تفاوت باشند اما یک مسئول انقلابی خود را خادم مسجد می‌داند؛ چرا که در قرآن خوانده است «الذین ان مکناهم فی الارض اقام الصلاه...»
باید به مسئولان شهری مشهد آفرین گفت.
به آن امید که روزی سازمان‌های فرهنگی کشور در «حمایت خادمانه و خالصانه» به مسجد و باز نمودن آغوششان نسبت به جوانان مومن حزب‌اللهی از هم سبقت بگیرند.

فعالان فرهنگی مساجد به گوش!

فعالان فرهنگی مساجد به گوش!

زمان پیوند مسجد و مدرسه فرا رسیده است

 

حوزه نفوذ مسجد نباید منحصر در همان ساختمان باشد بلکه تشکیلات جوانان حزب‌اللهی مسجدی باید در ابتدا‌ چند مدرسه را تحت نفوذ قرار دهد و در گام بعد به تاسیس مدرسه اقدام کند.

نقش مساجد در تشکیل دولت و جامعه اسلامی چیست؟ اساسا کارگزاران و سکان‌داران دولت و جامعه اسلامی آیا ممکن است پرورش یافته محیطی جز مسجد باشند؟ در این راستا مساجد ما باید حرکت (و چه بسا جهشی) تمدنی داشته باشند. هر چند به زبان شعار خیلی از مجموعه‌های فرهنگی کادر سازی برای انقلاب است ولی حقیقت این موضوع پیچیده‌تر از این حرف‌هاست. برای تحقق نقش آفرینی مسجد در امر دولت و جامعه اسلامی،‌ مساجد باید وارد مقوله تولید علوم انسانی و نهضت نرم افزاری بشوند. چرا که علم انسانی اسلامی است که کارگزار و نرم افزار جامعه اسلامی را تولید می‌کند. با ترسیم چنین افقی برای مساجد تا چه حد موافقید؟ مرا با نقطه نظرات خود خوشحال کنید.

وقتی عرف محور تربیتی محله را مدرسه می‌دانند نه مسجد باید دغدغه مندان فرهنگی به فکر فتح مدارس باشند مگر می شود مسجدی از این همه ظرفیت تربیتی در مدارس غفلت کند و بخواهد از صفر در مسجد به جذب نیرو بپردازد. مساجد ما باید اقدامات اولیه تربیتی را در مدرسه انجام دهند و برای نخبگان،‌ در مسجد برنامه ویژه داشته باشند اگر اکنون به لحاظ تمدنی در مقطع جامعه سازی اسلامی هستیم باید ساختارهای ما نیز اصلاح شود. گامی مهم در اصلاح ساختار تربیتی جامعه، پیوند مسجد و مدرسه است. وقتی کیفیت اقدامات تربیتی در مسجد با اقدامات مدرسه قابل مقایسه نیست چرا در مسجد بنشینیم؟! باید فضای تربیتی مدارس در دست مسجدی‌ها باشد.

معیشت امام جماعت

دغدغه معیشت از بزرگ‌ترین نگرانی‌های ائمه جماعت است که این موضوع زمینه چند شغله بودن ایشان را فراهم نموده است. متاسفانه ائمه جماعتی که باید دغدغه اول آنان  در یک جمله،  امامت بر مسجدی باشد که محور پیشرفت محله است،‌ به دلیل دغدغه‌های معیشتی، مدیریت بر مسجد را امری فرعی می‌دانند.حق هم دارند؛ چرا که آنان اولا نسبت به خانواده خود مسئول هستند. اما چه خوب است تدبیری اندیشیده شود... چرا که اگر نوح کشتیبان باشد، می‌توان امیدی به نقش آفرینی مسجد در میان امواج توطئه‌های فرهنگی داشته باشیم وگرنه وضعیت همین خواهد بود که هست.
رکود و اختلاف در مساجد، نتیجه امام نبودن امام است...
از نظر شما چاره چیست؟

نخبگان و امر ولی

امر ولی چه زمانی در جامعه تسری پیدا می‌کند؟ حکومت اسلامی کی به ثمر می‌رسد؟ چرا رهبری این قدر بر نخبگان تاکید می‌کند. 
 اساسا مردم دو دسته هستند. یا نخبه هستند و یا پیرو نخبگان. نخبگان کسانی هستند که می‌توانند مردم را همراه کنند. نخبگان دارای نفوذ اجتماعی هستند و اثر اجتماعی دارند. آنان هستند که می توانند آحاد جامعه را برای تسری امر ولی آماده کنند و جریانات اجتماعی را به سمت مطلوب هدایت کند. 
 چندی است رهبری بر جوانان حزب‌الهی تاکید زیادی دارد و آنان را تشویق به فعالیت‌های بیشتر می‌نماید. در مقابل دستگاه‌های فرهنگی را دچار ولنگاری می‌پندارد. به نظر می رسد تشکل‌های انقلابی جوانان اکنون در دهه چهارم انقلاب به نخبگان جامعه در مسیر ولایی شدن تبدیل شدند و یا این که رهبری چنین ظرفیتی را درون آنان دیده است. 
 اما نکته اساسی این است که نخبگان جامعه دارای پایگاه اجتماعی هستند و خاصیت اثر اجتماعی دارند. به همین خاطر در آن روی فضای مجازی تاکید داشتند. چون ایشان بر این اعتقاد است که فضای مجازی اکنون قابلیت بیشتری برای جریان‌سازی دارد.

غربت مساجد

مسجد به عنوان جایگاهی استراتژیک در اسلام ،همواره منشأ فعالیت‌های بزرگ اعم از عبادی، علمی، سیاسی، نظامی ، فرهنگی و اجتماعی بوده است تا جایی که امام خامنه‌ای انقلاب را به عنوان مولود مسجد معرفی می‌کنند. اما امروز این خاکریز فرهنگی بسیار مهم تبدیل به ملعبه‌ای برای عده‌ای کاسب صفت شده است، که امرار معاش خود را با اشغال کردن این مسئولیت انقلابی انجام می‌دهند تا جایی که تنها انگیزه‌ی حضور آنان در این جایگاه مقدس است.

بی حجابی ،بی تفاوتی و... هزاران مشکل دیگر در کنار هزاران مسجد و پایگاه، بهانه‌ی خوبی برای دق کردن است... و این در حالیست که اصلا  از طلاب جوان استفاده نشده و امام جماعت به مسجد به عنوان مسئله‌ای جنبی نگاه می کند، زیرا در چندین جایگاه مشغول است و مسجد نیز تحت الشعاع آنان قرار می گیرد. خدای ناکرده اگر عده‌ای هم ذره‌ای شروع به کار فرهنگی کنند، هیئت امنایی که خود را مجتهد می‌دانند و چون عنکبوت‌های پیر بر مسجد تنیده‌اند، عرصه را برای آنان تنگ می کنند... آری امروز. چراغ سنگرهای فرهنگی شهر خاموش گشته و روز به روز بر غربت مسجد طراز اسلامی افزوده می‌شود.

سازمان محترم تبلیغات، ائمه جماعات و روحانیون محترم تکانی به خود دهید و به داد مساجد شهر برسید. وضعیت بحرانیست...

مسجد، کمپ نیست!

این شب و روزها که در سرمای سخت پایتخت قدم میزنم از طرفی زندگی سخت معتادان و کارتون خواب ها ذهنم را درگیر کرده است و از طرفی دیگر انتقادهای بعضی افراد که تنها علاج این آسیب اجتماعی را باز بودن درب مساجد می دانند! من را به فکر واداشته است...

چرا باید مسجد محل خوابیدن معتادان باشد؟ چرا سریع این موضوع را با کمپین راه انداختن و بازی های رسانه ای آن را وارد اذهان عمومی می کنند!؟ آیا معنای خذوا زینتکم عند کل مسجد یعنی اینکه آی ملت بی تفاوت بفرمایید زینت برنامه های توسعه تان را ببرید در مسجد بخوابانید!؟ آیا معتادانی که با شلاق مدرنیته و سبک زندگی غربی از خانواده جدا شدند باید در مسجد جمع شوند؟ چرا کمپین درب فرهنگسراها و خانه های فرهنگ باز باشد راه نمی افتاد!؟ چرا در سرای محله هایمان را شب ها باز نگه نداریم!؟ این مکان ها که پول آب و برقشان را نیز مستقیم از شهرداری می گیرند، بودجه و نیرو کافی هم به مقدار کافی برایشان مهیاست!